Trip 101 [11] Torgau: een onbekende parel

Fijne camping op loopafstand van historisch centrum

Torgau onbekend? Nou ja, bij mij, bij ons. Eenmaal hier aan de Elbe - als een onschuldige tussenstop op weg naar Leipzig en Dresden - blijkt er ontzettend veel te zien en te ontdekken! Van bruine beren in de slotgracht tot het graf van de vrouw van Maarten Luther. En van dat prachtige slot tot het monument 25 april 1945 (uitleg volgt). 

Rond de Markt valt er heel wat te zien in Torgau. Af en toe kom je ook nog een Nederlandse fiets tegen. (Ik kon het niet laten.) We komen hier overigens heel veel vriendelijkheid tegen, buiten de bediening in de horeca. Laat ik dat vooral benadrukken: in Duitsland is het verblijven bijzonder plezierig. Ik heb wel drie enorme ergernissen. Die zal ik onderaan uiteenzetten.

Simson was een Duits bedrijf dat vuurwapens, auto's, fietsen, motorfietsen en bromfietsen produceerde. De regering van Hitler dwong de Joodse familie Simson in 1936 het land te ontvluchten. De naam Simson werd opnieuw geïntroduceerd als een merknaam voor bromfietsen die in de fabriek in de DDR werden geproduceerd. Tussen 1949 en 1962 produceerde de fabriek meer dan 209.000 viertaktmotoren.

Er zijn diverse manieren om Torgau te ontdekken. Wat te denken van deze mooie steppen?

Traditioneel beginnen wij in een nieuwe stad met een kop koffie. Volgens het VVV is de Rösterei Arabica de plek waar je de lekkerste koffie drinkt. Wij hadden de voorjaarskoffie: verrukkelijk. Vandaag werd er geen koffie geproduceerd, maar de hele winkel rook er wel naar.

Een mooie waterpartij met beelden siert het marktplein op. 

Daar staat weer zo'n halve gare een foto te bederven met zijn eigen smoelwerk als voorgrond. Ik pleit voor een breed selfie- of otofotoverbod in het nieuwe regeerakkoord (dat er met deze partijen hopelijk niet komt.) Kijk, hij zwaait ook nog voor de foto. Nee, het was geen videobellen: dat had ik dan wel gehoord. Het was klik en klaar. Hij nam er ongeveer zes. Ik vind het triest en zielig. Zijn er al opvangcentra voor selfieverslaafden?

Torgau: zo mooi had ik het echt niet verwacht. Het ligt ook aan de Wege zu Luther, een fietsroute van maar liefst 1000 km. Je trapt dan langs Eisenach, Erfurt, Weimar, Lutherstadt Wittenberg en uiteraard Torgau, deels langs de Elbe.

Mijn Prinses zou een eigen slot moeten hebben. Hier is Zij er al dichtbij. 

De toren rechts, die hebben we beklommen. Aardig wat treden omhoog, almaar in de rondte. Boven hadden we een prachtig uitzicht: zie de volgende foto.

Het was naar alle kanten mooi, maar dankzij de kerk leverde dit het mooiste uitzicht op.

Deze schitterend bloeiende boom past zich kleurrijk aan aan de raamomlijsting van het gebouw links. 

We lezen dat er al honderden jaren beren in Torgau leven, in de droogstaande slotgracht. In de Tweede Wereldoorlog even niet: die zijn toen opgegeten door bewoners. Er leven er nu nog twee, zussen. Een oudere beer is vorig jaar overleden. Dierenvrienden spreken van 'middeleeuwse toestanden', anderen hechten aan de traditie.

Het is soms hoog water in de Elbe. Zij wijst naar een bord waarop 9,45 cm staat: tot hier reikte het water in 2002. Dat is nauwelijks voorstelbaar, om je heen kijkend.

Natuurlijk, zo'n slot is een heerlijke plek om trouwfoto's te maken. 

Op 25 april 1945 ontmoetten de Amerikaanse troepen die van de Sovjet-Unie langs de Elbe aan het eind van de Tweede Wereldoorlog. Op dat moment was de Tweede Wereldoorlog al bijna ten einde. De Amerikanen rukten steeds verder op vanuit het westen en de Sovjet-Unie veroverde Duitsland vanuit het oosten. De twee legers kwamen elkaar op 25 april voor het eerst tegen bij de rivier de Elbe, in de buurt van het stadje Torgau. Dit monument herinnert ons daar nu aan. 'Elbe Day', is die dag genoemd.

Deze foto werd wereldberoemd. Maar blijkt achteraf in scene te zijn gezet: er waren al eerdere ontmoetingen. Nepnieuws voordat dit woord bestond.

En dan mijn drie Duitse ergernissen. Dat is om te beginnen in het Duits: enzovoort. De Duitser boert dan snel achter elkaar: und und und. Oent oent oent dus, voor degenen zonder Duits in het vakkenpakket.

De uitspraak van 'euro' is niet om aan te horen. Oiro, lijkt er nog het meeste op.

Tenslotte is dat het geluid op de radio bij aanvang van verkeersinformatie. Dat lijkt nog het meest op een half verstopt zittend scheidsrechterfluitje. Brrr.

Gelukkig zijn er heel veel Duitsers die nooit meer fascisme willen.
Maar het geweld tegen (vooral linkse) politici neemt hier wel steeds ernstiger vormen aan.