Two legs only

Oostenrijk heeft er al een en het kan nooit lang duren of Nederland en andere landen volgen. Wat Oostenrijk heeft? Een camping waar geen kinderen en geen honden worden toegelaten. Wij waren er en het is een zegen.

Campings adults only zag ik ook al eerder in Engeland en deze zijn er ook in ons eigen land. Niet bewust kwam ik een keer terecht op zo’n terrein en vroeg de beheerder wie zijn gasten vooral zijn. Het antwoord vond ik grappig en leerzaam tegelijk: “We ontvangen heel veel mensen uit het onderwijs en van de politie.”

Onze hond Hesketh (r) 

Op de Engelse camping, met velden waar wel en geen kinderen waren toegestaan, kwamen we aan toen de beheerder in gesprek, nee discussie was met gasten die ‘alleen dit weekend’ hun kleinkinderen te logeren wilden hebben. “Dat is prima, maar dan moet u op een ander veld gaan staan.” Dat de mensen dan hun voortent moesten afbreken en weer opbouwen, hun caravan moesten verplaatsen, dat was allemaal niet – en terecht – de zorg van de campingeigenaar. “Als ik uitzonderingen ga maken is het hek van de dam”, verklaarde hij ons later. En gelijk heeft-ie.

Een camping voor alleen volwassenen heeft voor mij weinig extra aantrekkingskracht. Trouwens, we staan vaak op camperplaatsen en bij voorkeur buiten het hoogseizoen, dus de zeldzame kinderen die er dan zijn worden gezoogd, doen middagslaapjes en gaan vroeg naar bed. Maar een plek waar honden niet zijn toegestaan, daar voel ik wel wat voor!

Op de CP waar we nu staan verblijven twee van die irritante kefhondjes in de camper naast ons. Bij het minste geringe begint het gejank – want blaffen kun je dit onmogelijk noemen. “Hou op”, klinkt het dan vier keer uit de camper. Maar ik had vroeger een schildpad dat beter luisterde. Dat mensen daar zelf niet gek van worden!

Sowieso verbazen wij ons enorm over het aantal honden* in campers. Hoe kleiner de camper, hoe groter de honden, soms. Wat zal dat stinken in zo’n camper! En wat een plaats zo’n mormel inneemt… Samen een museum, een concert, een evenement bezoeken is met een hond praktisch onmogelijk. Een dagje fietsen kun je wel vergeten. (Je ziet mij toch niet met een wagentje achter mijn fiets rijden, wel?)

Ja, en toch houd ik erg van honden. Ik schreef artikelen voor HondenManieren, het tijdschrift dan Martin Gaus zijn dochter ooit uitgaf. We hadden zelf ooit een collie (Schotse herder), maar na zijn overlijden besloten we dat de vreugde van een hond niet opweegt tegen de beperkingen. En in onze buscamper moet ik er echt niet aan denken.

Dus, camping- en CP-boeren, tover je terrein om in een two legs only versie en wij staan de volgende dag voor je slagboom. En die katten van P. en M. dan? Nou, die blaffen niet, lopen nooit los en daar heeft dus niemand last van.

* Huisartsen behandelen in Nederland ongeveer 40.000 bijtwonden per jaar. 90 procent van deze bijtwonden zijn hondenbeten. Op de spoedeisende hulp worden jaarlijks ongeveer 8000 mensen behandeld aan een hondenbeet. Het totaal aantal personen dat jaarlijks wordt gebeten door een hond wordt rond de 150.000 geschat.