Vanmorgen wilde ik, zoals gebruikelijk in dit seizoen, met de telefoon vanuit mijn bed de verwarming hoger zetten. Een groot uitroepteken weerhield mij ervan: een probleem met de Truma Combi 6E. Een onbekende code op het schermpje boven de deur. Geen stroom meer - het gas deed het gewoon wel. Even verder kijken: nee, nergens meer stroom in de camper! Ach, dat is ook zo: het verbruik is hier afgesteld op 6 kW (6000 Watt). Met 350W vloerverwarming en 1800W verwarming, plus laptop, koelkast, telefoonlader... Voor drie euro 6 kWh bijgekocht. Benieuwd hoe lang ik daarmee doe. Zal juist vannacht wel weer op zijn.
Het wordt een mooie dag. Zon, verdwijnende mist: de wandelschoenen aan, boterhammen mee in de rugzak en lopen maar. Ik heb in mijn app Outdoor een GPX-bestand gedownload met een route van zo'n 11 km. Kan ik de hele dag over doen - want foto's maken houdt natuurlijk op.
Door de enorme hoeveelheid water die is gevallen zijn veel bospaden amper toegankelijk. Kruip door sluip door om bomen en struiken heen. Gelukkig zijn mijn wandelschoenen waterdicht. Door de bladeren zag ik niet elke plas water op tijd.
Een bekende plek: wie kent deze schotel bij Dwingeloo niet? In de zomer vind je in dit gebied regelmatig adders. Deze 'ruimtekijker' was een jaar lang de grootste ter wereld. Intussen zijn er veel en veel grotere kijkers, waarmee 'we' absurd ver in de ruimte kunnen gluren. Hoe groot zou die ruimte eigenlijk zijn? En komt er ergens een einde aan? Een oneindige ruimte, kun je je dat voorstellen?
De schapen waren niet thuis: aan de wandel, neem ik aan. In het Dwingelderveld staan twee schaapskooien. Eén aan de Benderse, op loopafstand van bezoekerscentrum Dwingelderveld, van de Stichting Drentse Heideschaap.
Aan de andere kant van het gebied, aan het Achter ’t Zaand bij Lhee, staat de schaapskooi van Natuurmonumenten, met een bescheiden informatieruimte. Die vandaag gesloten was.
Het Dwingelderveld is het grootste natte heidegebied van West-Europa. In het gebied lopen tientallen dieren rond die de beheerders inzetten bij het begrazen van natuurterreinen. Het Drents heideschaap bijvoorbeeld vreet takjes van struikheide en houdt deze struiken kort. Ook gras en jonge boompjes zijn voor deze schapen niet veilig. In het Nationaal Park lopen verschillende soorten runderen, zoals Simmenthalers (Dwingelose heide) en Blonde Aquitaines (Kraloërheide). Deze rassen zijn heel geschikt voor het begrazen van heidevelden en open bossen. Runderen weten wel raad met taaiere grassen als pijpenstrootje en grotere boompjes. Daardoor blijft de heide het domein van dop- en struikheide.
alle bladeren zijn van de bomen gewaaid. Heerlijk, zo'n bosrand.
Op twee plekken zag ik enkele takjes lariks, ook wel lork genaamd. Larix kaempferi is het enige algemeen in West-Europa voorkomende geslacht dat in de winter zijn naalden laat vallen. De lariks komt voor in de koelere gematigde streken op het noordelijk halfrond. De boom wordt zo'n 15 tot 30 meter hoog, heeft een open kroon en knobbelige takken.
Perfect plekje om even wat te eten en te drinken. Daartoe heb ik iets bij me, waardoor ik geen nat achterwerk krijg. Want alles, alles is hier drijfnat, doorweekt.
De jeneverbes is een conifeer uit de cipresfamilie. Het is een van de weinige coniferen, naast de grove den en de taxus, die van nature voorkomt in de Benelux. De jeneverbes is tweehuizig: er zijn mannelijke en vrouwelijke planten. Het rijpen van de 'bessen' strekt zich uit over twee jaar. De vrouwelijke zaadschubben vormen in het eerste jaar zwartblauwe, op bessen gelijkende kegelvruchten. Na de overwintering worden zij donkerblauw. De struik kan tot tien meter hoog worden.
Voor het voortbestaan van populaties jeneverbes is het belangrijk dat er voldoende exemplaren in de buurt staan en dat ze vrij staan; de wind moet tijdens de bloei vrij spel hebben. Dit om het zogenaamde roken van de bomen te waarborgen. De plant verspreidt namelijk tijdens de bloei wolken van stuifmeel. De grote lijster eet de kegelbessen en verspreidt op deze wijze de zaden.
Natuurlijk ook weer heel veel paddenstoelen gezien. Grote en hele kleintjes.
Onder:
Expres bewogen fotografie. Ik maakte er meerdere, maar gooide ze allemaal weg. Op deze na: hier komt in het bijna abstracte beeld de herfstsfeer goed tot z'n recht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten