 |
| Die paraplu was een goed idee |
Het had andersom gemoeten: 's morgens wandelen, 's middags achter de computer van alles regelen - vooral in verband met de oplevering van ons huis op 1 december. Nu werd ik vanmiddag 'getroffen' door enkele fikse buien. Net toen ik een groot open stuk moest oversteken. Ik besloot van de geplande route af te wijken en het bos in te gaan - met de juiste app vind ik mijn weg toch wel. Meer bos, meer paddenstoelen. Ik ben twee keer een mens tegengekomen. Het Dwingelderveld had ik bijna helemaal voor mij alleen.
 |
| Toegang tot de vogelkijkhut |
Hoewel ik geen verrekijker bij me had besloot ik toch even een kijkje in de vogelkijkhut te nemen. Er was niets te zien: dat was met een verrekijker niet veel beter geworden. Ik wachtte een regenbui af, nam een reepje ontbijtkoek en vervolgde mijn weg.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel paddenstoelen zag. Ze zijn hier werkelijk overal. Met een macrolens wordt het allemaal mooier, met een statief ook. Had ik allemaal niet bij me, dus moet ik het hiermee doen.
De verscheidenheid in vorm, maat en kleur is bij paddenstoelen enorm. Het zijn stuk voor stuk kleine wondertjes.
De wandeling werd uiteindelijk 6,5 km, ik zette 12.000 stappen. Veel met de paraplu boven mijn hoofd, vaak stoppend om weer een paddenstoel of herfstbladeren te fotograferen. De Fuji X-T4 kan goed tegen een buitje regen, de 16-55mm die erop zat vandaag ook.
Hier waande ik me in een oerbos. Alleen de wolf ontbrak nog. De doodse stilte werd onderbroken door het gehamer van een specht, een opvliegende merel en vrolijke koolmeesjes. Dit zijn de mooiste momenten die je je kunt voorstellen. En die je iedereen gunt, ook in Oekraïne en het Midden-Oosten. Zonder angst, moord en doodslag.
 |
| Panorama uit de vogelkijkhut |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten