Als er al zoiets bestaat als ‘honden- of kattenmensen’ dan behoor ik zonder de minste twijfel tot de eerste species. Katten zijn ondingen in en buiten het huis. Ze luisteren nergens naar, je kunt ze niks bijbrengen en buiten verjagen ze mijn geliefde vogels.
Op een camping onlangs waren mijn buren met hun camper aan het proefkamperen, op 20 km van hun huis. “O, net deze camper gekocht?” Nee, we willen even kijken hoe het gaat met de hond. Als het niet zou gaan zijn we snel weer thuis. De hond bleek een zwart mormeltje, dat bij ons in de fruitschaal nog zou verdwalen. Hoezo, dacht ik, als het niet gaat? ’s Avonds zaten ‘mama’ en ‘papa’ tegenover elkaar aan één zijde van de picknicktafel. Tussen hen in het zwarte pluisje. Ik durf de lieve woordjes niet te herhalen die ik toen hoorde: plaatsvervangende schaamte.
“Doedoe mijn honneponneke, heb jij vannacht zo
lekker in je camperbedje geslapen?”
Eén hond woonde er ooit in ons gezin. Een Schotse
herder. Een collie. Een ‘Lassie‘ dus. Rustig, vol aandacht, snelle leerling.
Alleen zwemmen en met het achterwerk op nat gras zitten: zo gek kreeg ik ‘em
nooit. Onze manier van leven en (vooral) werken laat zich echter niet
combineren met het verantwoord verzorgen van een hond: na onze trouwe Hesketh
kwam er dus geen opvolger.
Mandjes
Nu ik veel met de
camper op pad ben kom ik weer veel honden tegen. Want in opvallend veel campers
reist een hond mee, stel ik vast. Dat gegeven alleen al verbaast mij: na het
verplichte uitlaten ook als het regent zo’n natte stinkhond – tja, het is niet
anders – in je camper, daar moet ik niet aan denken. Hesketh woonde destijds
bij ons buiten, in zijn eigen verblijf. Overdag los in de tuin, ’s nachts in
het hok. (‘Ja, maar ik heb geen tuin.’ O, waarom heb je dan een hond?)
De relatie tussen
honden en hun baasjes neemt, zo zie ik dagelijks en vooral op campings en
camperplaatsen, steeds idiotere vormen aan. Hartstochtelijk toegejuicht door de
leveranciers van allerlei malle fietsmandjes voorop en achterop, tot aan
complete fietsaanhangers aan toe. Honderden euro’s worden er aan besteed om de
hond mee uit fietsen te nemen!
Zo sprak ik mensen
die hun camper inruilden voor een model met een andere indeling. “Dan kan de
hond tijdens het rijden onder de tafel liggen, dichtbij ons. Want dat wil ze
graag.” Ja, lees het gerust nog maar een keer: een andere camper voor de hond!
Op een camping onlangs waren mijn buren met hun camper aan het proefkamperen, op 20 km van hun huis. “O, net deze camper gekocht?” Nee, we willen even kijken hoe het gaat met de hond. Als het niet zou gaan zijn we snel weer thuis. De hond bleek een zwart mormeltje, dat bij ons in de fruitschaal nog zou verdwalen. Hoezo, dacht ik, als het niet gaat? ’s Avonds zaten ‘mama’ en ‘papa’ tegenover elkaar aan één zijde van de picknicktafel. Tussen hen in het zwarte pluisje. Ik durf de lieve woordjes niet te herhalen die ik toen hoorde: plaatsvervangende schaamte.
Uitvaartdienst
Begrijpelijk als
mensen zich hechten aan een (huis)dier. Maar hondenfietskarren, een andere
camper voor de hond, speciale crematoria (Uit een advertentie: ‘Dit kan van een sobere crematie tot
een uitvaartdienst op maat, volledig volgens uw gevoelens en verlangens.’) en
wat staat ons verder nog te wachten: wat mij betreft zijn we al een aantal
stadia doorgeschoten in het vermenselijken van deze viervoeters. Honden zijn
dieren en zo moeten we er vooral ook mee omgaan.
Wie verwijderd de FB meldingen? 🙃 🙃
BeantwoordenVerwijderen